Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan?

Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan?

Het is vrijdagmiddag 3 uur. Na een week hard werken ben ik het toch echt wel zat. Ik heb net een paar kaarten geschreven. Het zweet loopt in straaltjes van mijn voorhoofd. De warmste tijd van de dag is voorbij maar het is nog steeds verschrikkelijk warm. De lucht is strak blauw en er zijn maar een paar wolkjes aan de hemel te bekennen.

De kleermaker uit het dorp zou vandaag mijn tas klaar hebben. Ik heb beloofd dat ik er rond een uur of 3 zou zijn om deze op te halen. Maarja… zo als jullie wel konden lezen is het niet echt het ideale moment om aan de lange (lees ongeveer kwartier) tocht naar de markt te beginnen.

Gerdien is hard aan het wassen, de stroom doet het niet en mijn laptop is leeg dus voor school werken kan ook niet. Dus ik verzamel alle energie die ik nog heb en ga op weg naar de markt.

Onderweg kom ik langs het voetbal veld waar een aantal bezweten jongens staan te schreeuwen. Er verschijnt een lach op mijn gezicht. Hier moet ik met deze temperaturen toch echt niet aan denken.
Er komen een paar pubers voorbij. Een van hen is dapper genoeg om mijn aan te spreken. Hoe gaat het? Als ik antwoord geef in het chichewa barst er een luid lachsalvo los. Nou jah.. Okey lach mij maar uit. Daar ben ik inmiddels na twee weken Afrika wel aan gewend.

Heerlijk, als ik hier zo loop realiseer ik me dat ik echt in Afrika ben! Wat kan ik hier intens genieten zeg! Met een lach op mijn gezicht loop ik het postkantoor binnen. Daar wordt ik vriendelijk begroet. “Hallo madam, how are you?” Na de standaard begroeting wordt er een hele lijst met namen opgenoemd. Ben je die? Ben je die? Of ben je die? Nee, mijn naam zit er niet tussen. “O, I’m sorry madam, zegt de man achter de balie met en grote grijns. “No post for you today”. Nou ja eigenlijk kwam ik daar niet voor. Ik wilde graag wat brieven posten. O dat kan.

Man: Waar moeten ze heen?

Ik: Naar Holland

Man: Waar ligt dat?

Ik : In Europa

Man: (met een nog grotere grijns) O dat gaat veel geld kosten.

Met veel gepiep en gekraak wordt de weegschaal aangezet om de brieven te wegen. Een aantal minuten wachten en de weegschaal is klaar. Als de brieven zwaarder zijn dan 10 gram moeten we het dubbele betalen.
Man: U hebt zware post mevrouw, (met een grote grijns) dat gaat u veel geld kosten ;)

Alle brieven worden stuk voor stuk uitvoerige gewogen. Tussen de bedrijven door blijft hij herhalen dat het steeds duurder wordt ;). Als alle brieven gewogen zijn brengt hij ze naar een ander loket. Daar zit een vrouw die een grote map vol postzegels te voorschijn haalt. Met zijn mobiel rekent de man uit hoeveel ik moet betalen. Een kwartier later zijn alle postzegels uitgezocht en is het geld betaald. Nu moeten de zegels nog op de enveloppen. Zegels met grote bedragen kennen ze hier niet. Op iedere brief komen minstens tien zegels. Deze zijn zeker twee keer zo groot als de Nederlandse postzegel. Je snapt al wel, een hele puzzel om die netjes om het adres heen te plakken. De man vraagt of ik hem wil helpen. Natuurlijk. Ik ben hier inmiddels al zeker 20 minuten. Als ik help sta ik misschien over een kwartier buiten en anders wordt het waarschijnlijk wel iets langer. Hij pakt een natte spons en drukt hier boven de toonbank wat water uit. Precies in het midden. Zo kunnen we er allebei bij. Daar sta ik dan. Vinger in het water, over de postzegel heen, even wat meten en de eerste zit. Nog zo’n 50 te gaan ;).

Een vrouw achter mij staat al die tijd al te wachten. Het kindje op haar rug wordt een beetje jengelig. “U mag haar wel gaan helpen hoor, dan maak ik dit wel even af”zeg ik. Dat is natuurlijk een hartstikke foute Nederlandse opmerking. De man kijkt mij verdwaast aan. “No, madam ik maak dit graag voor u af”. Nou jah, okey ook goed. Het was aardig bedoelt. We beginnen inmiddels behoorlijk handigheid in het postzegelplakken te krijgen. Na niet al te lange tijd sta ik buiten. De lach op mijn gezicht wordt steeds groter. Heerlijk dit! Op naar de kleermaker. Hij heeft inmiddels mijn tas klaar een prachtige tas met een roze rits die er totaal niet bij staat. Maar ja vooruit ik zet er thuis wel een andere in.

Nu de laatste boodschappen nog. Wat flesjes cola en beltegoed. Aangekomen in de winkel zijn alle flesjes op. Tenminste dat lijkt zo. In de hoek van de winkel tref ik een paar van de medewerkers aan die heerlijk op een krat met cola flesjes zitten. Ik doe alsof mijn neus bloed en vraag: “Hebben jullie soms nog cola?” In plaats dat mevrouw opstaat en mij even wat flesjes geeft en weer gaat zitten, schreeuwt ze hard door de winkel en gaan de dames weer verder met hun babbeltje. Even later komt een andere winkelbediende van de andere kant van de winkel aangesjouwd met cola. Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan? Met een inmiddels nog groter geworden lach verlaat ik de winkel. Op naar huis.

Wat kan ik hier van geniet zeg! Echt Afrika. Even snel naar de winkel zit er echt niet in. Trek daar maar rustig de tijd vooruit. Onderweg geniet ik van alles wat ik zie. Een klein meisje, gekleed in vodden, komt naar mij toe gerend en slaat 2 armen om mij heen. Haar zus die naast haar loopt ziet mij ook. Zij ziet er al even armoedig uit. Ze vraagt om geld. De lach op mijn gezicht verdwijnt. Dit is Afrika ook. Niet alleen de mooie en grappige dingen maar ook de pijn, honger en armoede. Wat voel ik me ineens rijk. Wat zijn wij gezegen. Hebben wij meer verdient?

Met een rood en bezweet hoofd kom ik thuis. Het is een hele klim, vanaf de markt de berg weer op. Maar het was de moeite waard. ;)