Use your smile to change this World

Use your smile to change this world but don't let this world change your smile.

Vandaag zijn we al vroeg uit de veren. Om kwart voor 7 klingelt de wekker. En dat voor zaterdag 
Vandaag gaan we naar Lilongwe. We reizen samen met twee andere blanken die op de school werken. Om 8 uur hebben we bij het ziekenhuis afgesproken om op de minibus te wachten. Hoelang dit wachten gaat duren is altijd maar de vraag. De bus gaat pas als deze helemaal vol (lees overvol of beter (lees mega overvol))zit. Ons geduld wordt beloond. Een half uur later zitten we goed en wel in de bus. Of nou jah… dat goed kan je misschien beter weg laten. We zitten maar daar is ook alles mee gezegd. De bus hangt van ellende uit elkaar. En onder de bank liggen een stuk of 8 kippen met de poten aan elkaar gebonden. Iedere keer als ik denk dat de bus overvol is, stopt deze om er nog iemand bij te laten. Als iemand van achter in de bus eruit moet, moet de hele bus leeg om deze persoon uit te laten stappen. En het is een hele toer om iedereen er dan weer in te krijgen. Voor dat je in de bus stapt moet je goed de prijs afspreken. Als je eenmaal aan het rijden bent kunnen ze namelijk alles van je vragen wat ze willen. Als je het dan niet betaald wordt je er gewoon ergens in de middle of nowhere uitgezet. Maar goed… we rijden en komen vooruit. Zo nu en dan horen we het klagelijk gejammer van de kippen gevolgd door een gil van schrik van Gerdien ;). Maar we mogen niet klagen. We bereiken heelhuids Lilongwe.
Mense, wat een gebeuren daar in die stad. Iedereen spreekt je aan. Ze proberen werkelijk alles wat los en vast zit aan je te sluiten. Van vaatdoeken tot gekookte eieren, van door de zon gewarmde cola zonder prik omdat deze al behoorlijk oud is tot wasknijpers, van broodjes tot vale spijkerbroeken. Je kunt het zo gek niet bedenken of ze staan ermee onder het raampje van de bus. In Lilongwe stappen we over op een andere bus die ons naar het hartje van de stad brengt. Hier moeten we ook weer wachten totdat de bus vol zit. Helemaal moe en bezweet komen we in town aan.
In Lilongwe trakteren we ons zelf eerst op frietjes. Heerlijk! Wat een luxe zeg. Verder moeten er wat boodschappen gebeuren. Afgelopen maandag waren er mensen met souvenirs bij de lodge waar wij verblijven. Bij een van die mannen had ik sleutelhangers besteld. Die kon ik vandaag ophalen. Ik moest op de markt vragen naar Prince Charles. Dan zou men weten bij wie ik moest zijn.
De souvenir markt is niet echt mijn favoriete plaats in de stad. Van alle kant komen mensen naar je toe om je over te halen om wat te kopen. Binnen 5 minuten ben je er stapel dol. Dus verzamelen Gerdien en ik al onze moed… op weg naar Prince Charles. De eerste man aan wie we het vragen lacht ons keihard uit. Het duurt even voordat ik doorheb wat hij bedoelt. Dat eventjes was lang genoeg om een groep mannen om ons heen te krijgen die hartelijk mee lachen. HaHa Prins Charles, die woont in Londen.:) Gelukkig krijgt een van de mannen medelijden met twee van die beteuterde, blanken meiden en wijst ons de weg naar onze Prince Charles, die prins heerlijk op een stoel in de schaduw zit. Zodra hij ons zit springt hij overeind. “I was waiting for you”. Hij heeft werkelijk prachtig werk geleverd. Ik reken af en we benen zo snel als we kunnen weer naar de uitgang. Zo min mogelijk lettend op al die mensen die je van alles voor idioot hoge prijzen proberen aan te smeren.
We snuffelen nog wat rond in de stad, staan midden in de zon te wachten in een lange rij bij een bank waar we met onze Nederlandse pas niet eens kunnen pinnen ;) en kopen heerlijk appels en sinasappels. Die kunnen we in Nkhoma niet krijgen. Gewapend met al onze boodschappen beginnen we aan de terug reis.
Een van de eerste bussen die we tegen komen vertrekt naar Nkhoma. De bus is nog helemaal leeg en na wat over handelt te hebben over de prijs stappen we in. Ze proberen het iedere keer weer om veel te veel geld te vragen. Wie weet betalen die domme blanken het. Niet geschoten is altijd mis. In de bus vervelen we ons niet. Om de have klap verschijnen er mensen aan het raampje om hun handelswaar aan ons te slijten. Omdat het verschrikkelijk heet is kopen we wat cola. Of nou jah… het is ooit cola geweest. Het is warm en de prik is er volledig uit. Maar goed, het lest de dorst een beetje. We hoeven ons niet te vervelen. Mensen genoeg om mee te praten. Een van de bestuurders van een andere bus komt naar ons toe om ons over te halen om met zijn bus mee te gaan. We mogen mee voor een spotgoedkope prijs en een telefoonnummer ;). Dit aanbod wijzen we maar vriendelijk af ;). Na zeker een half uur in de brandende zon te hebben gewacht besluiten we opzoek te gaan naar een ander busje. Er zit nog steeds niemand in en de bus vertrekt pas als deze vol is. Dit kan nog wel een paar uur duren. Gerdien gaat op onderzoek uit en ik pas in de bus op onze tassen. Stiekem heb ik wel een beetje medelijden met haar. Iedereen stormt op haar af om te vragen waar ze heen moet. Uiteindelijk vinden we een bus die al mega vol is. Wonder boven wonder kunnen wij er nog bij en we vertrekken 5 minuten later richting Nkhoma. De bestuurder heeft nadrukkelijk beloofd dat hij ons snel en veilig thuis zou brengen. Ik ben benieuwd.
Gerdien is verplicht heel stil te blijven zitten. zodra zij beweegt zakt de stoel scheef en val ik tegen mijn Malawiaanse buurman aan. Gelukkig moet deze man er al vrij snel uit en kunnen we iets beter zitten. Ik zit bij het raampje. Naar buiten kijken is een heerlijke afleidingsmanoeuvre als je even geen zin hebt in sociale praatjes en huwelijks aanzoeken. Achter ons hoor ik de mensen praten en lachen over de blanken uit Holland. Maar mijn naam is haas en ik geniet van het prachtige uitzicht…
Een van de mensen in de minibus vraagt waar wij vandaan komen. Alle aandacht is op ons gevestigd. We vertellen dat we uit Nederland komen. Dit geeft genoeg stof tot praten. De rest van de weg gaat het gesprek in de bus over de blanken uit Holland... Gelukkig wordt het gesprek in het Chichewa gevoerd en hoeven wij ons er verder niet mee te bemoeien.
Rond een uur of 4 worden we veilig bij het ziekenhuis afgezet. “En, heb ik me aan mijn belofte gehouden? Rijden jullie de volgende keer weer met mij mee?” vraagt de buschauffeur. We knikken braaf. Dat zullen we doen. Als deze man in Nederland zo had gereden was ik nooit meer ingestapt denk ik maar voor Afrika ging het best goed. ;)