Small things

Sometimes the smallest things take up the most room in your heart.

Het begin van een blok is altijd een behoorlijk breinkraker. Er gebeurt zoveel en er is zo veel te vertellen. Meestal zit ik eerst een aantal minuten naar mijn scherm te staren voordat er wat op papier komt. Maar dit probleem is nu verholpen. Ik kreeg een wijze raad van Gerdien. Gewoon beginnen en dan krijg je vanzelf een begin ;) Nou dat gaan we dus maar doen.

Eerst even een update van de school. Ik kreeg een verontrustend telefoontje van een van mijn broertjes die bang was dat ik hier niets meer voor school deed. Stel je toch voor. Jongens, ik ben wel heel blij dat jullie je zo druk maken over je grote zus ;) Maar niets is minder waar. Nog steeds klingelt iedere morgen om kwart voor 6 mijn trouwe wekker. Inmiddels ben ik behoorlijk gewend aan het ritme van school. Ik werk nu al een paar weken met mijn RT kindertjes en heb inmiddels een beetje een beeld van wat ze kunnen, of eigenlijk, waar ze hulp mee nodig hebben. Voor sommige kinderen is het vooral de taal. Alle lessen gaan in het Engels. Zij hebben gewoon even een duwtje in de rug nodig. Voor andere ligt het probleem iets gecompliceerder. Ik help twee kinderen die wat kenmerken van dyslexie hebben. Een van hen is een heerlijk doerak die zich geen moment zorgen maakt over lettertje in boeken. Zijn enigste streven is, om met de taalspelletjes, de juf te verslaan. Als hij gewonnen heeft weet ook meestal de hele klas dat. Trots gaat hij terug met zijn sticker. Inmiddels word ik door heel wat kinderen van grade 2 (groep 4) gezien als een juf die altijd spelletjes doet. Helaas gaat deze vlieger niet altijd op en moet ik mijn juffengezag weer even laten gelden als ik wil dat onze groep 4-ers gaan lezen ;).

Het andere kind is echt het tegenovergestelde. Een gigantisch lieve jongen uit groep 5. Echt een voorbeeld leerling. Nooit geweten dat er zulke lieve, brave en hard werkende leerlingen bestaan. Nee, op zijn gedrag kan ik niets, maar dan ook niets aanmerken. Hij heeft een behoorlijke knappe kop en zijn Engelse is soms nog beter dan dat van mij. Ik heb dan ook maar eerlijk opgebiecht dat ik uit Nederland kom en Engels ook niet mijn eerste taal is. Ik vertel hem wat van mijn taal bloopers en het ijs is gelijk gebroken. We zijn hard aan het oefenen met leesboekjes uit groep 3. Nu is dit wel een goede oefening maar het niveau is echt veel te laag voor hem. Ik wil hem graag leren dat lezen niet alleen moeilijk maar ook vooral heel erg leuk is. In de bieb ben ik een boekje van Van den Hulst tegen gekomen. Binnen een week was het boekje uit. Het voorlezen werd het hoogte punt van het RT. Zelf als de tijd om was en hij allang terug moest naar de klas las ik nog voor. Zeg maar eens nee, tegen een paar prachtig bruine ogen van een hard werkend jongentje. Iedere keer als ik hem ziet weet hij mijn hart te breken met zijn prachtige voetbal verhalen. Over hoe hij zijn broertje leert voetballen, over zijn nichtjes en neefjes en over van alles en nog wat. Een van deze verhalen wil ik graag met jullie delen.

Het is donderdag morgen. Weer tijd voor RT. Ik haal A. op uit de klas. Hij kijkt nogal een beetje moeilijk. ‘Gaat het wel goed met je?’ vraag ik. ‘Nee ik heb nogal hoofdpijn’ antwoord A. ‘Iemand heeft met een steen tegen mijn hoofdgeslagen.’ Ik kijk naar A. Er zit inderdaad een vervelende plek op zijn hoofd. ‘O, had je dan ruzie?’ vraag ik. Nee ik had geen ruzie, antwoord A. Had jij dan iets gedaan? Vraag ik. ‘Nee dat ook niet. Het gebeurde zomaar. Enuh het was trouwens een meisje. Mijn vader heeft mij altijd geleerd dat ik meisjes niet mag slaan, dus ik ben maar gewoon weg gelopen’. Kijk dit is wat ik nu bedoel met een voorbeeldig kind. Het is zo’n verschrikkelijke lieverd. Vandaag heb ik met hem een tekening gemaakt met stiften die licht geven in het donker. Ik heb hem nog nooit zo zien glimmen. Soms nemen de kleinste dingentjes de meeste plaats in, in je hart.

Het geeft mij wel eens een machteloos gevoel dat je maar zo weinig kunt doen in 3 maanden. Vooral als je wat meer te weten komt over de thuissituatie van de kinderen. Kinderen waarvan de vader met een ander vrouw is getrouwd en die nu honger hebben omdat papa wel geld heeft maar het niet aan zijn eerste gezin geeft. Kinderen die een stiefmoeder hebben en die veel meer aandacht besteed aan haar eigen kinderen dan aan de andere.

Het regenseizoen is inmiddels echt van start en ’s ochtend lopen we gewoon met lage mouwen aan. Het is met 26 tot 29 graden echt wel behoorlijk fris. ;) De start van het regenseizoen heeft ons niet onbewogen gelaten. Op zaterdag wilde we naar Detza gaan. Helaas regende het zo hard dat ons uitje niet doorging. Dag minibus, dag fietstaxi, dag potterie, dag gezellig dagje weg en welkom school werk. Tegen de middag klaarde de lucht gelukkig weer wat op en gingen we op weg naar de markt. Onze eerste aankoop is een paraplu. We laten ons weekendje niet nog een keer in het water lopen door een tropische regenbui. Om onze dag toch nog een beetje goed te maken zijn we heerlijk wezen eten in een lokaal restaurantje. We werden uitgenodigd om bij een paar mannen aan tafel te gaan zitten. Maar ik moet eerlijk zeggen dat een van deze mannen nog wel het een en ander moesten leren. Het eerste wat hij aan ons vroeg was of wij zijn maaltijd wilde betalen. Wat zijn dit voor manieren? Ik kan hem wel vertellen dat als hij altijd zo te werk gaat, hij nog wel een aantal blauwtjes zal lopen. Gelukkig redde mister Banda (de eigenaar van het restaurantje) ons uit de brand. We werden ondergebracht in zijn woonkamer en bedient alsof we van adel waren. Om de vijf minuten kwam hij aangelopen met iets. We kregen twee schalen water, een nieuw stuk zeep en een voor Afrika schone handdoek om onze handen te wassen. Het eten was heerlijk maar zo veel. Ik heb niet eens ¼ van mijn bord leeggegeten. De volgende keer zal ik wat minder voor je koken, verzekert mister Banda me. Gelukkig gooien ze hier nooit eten weg en is er altijd wel iemand die maar al te graag mijn bord leeg wil eten. Na een heerlijk maaltijd van nsima, kool, bruine bonen en geiten darmen kunnen we er weer volop tegen aan.

Ook onze plannen voor de zondag zijn in het water gevallen. Het idee was om de Nkhoma mountain te gaan beklimmen. Maar met zoveel regen glibberen we met dezelfde gang de berg weer af. Omdat het ook nog ging omweren zaten we opnieuw aan huis gekluisterd. We hebben ons vermaakt met het luisteren van preken en het bakken van appeltaart.
Soms vraag ik me af waarom er zoveel verdriet en pijn is hierop aarde. Hoelang zou het nog duren voordat God terug komt? De mensen hier uit de dorpjes lijden nu al honger. Er moet nog gezaaid worden. Het wordt zeker wel maart voordat er geoogst kan worden. Ieder jaar sterven er mensen van de honger. Maar andere momenten, zoals zondagmorgen in de kerk, voelt het alsof er een stukje hemel op aarde is. Prachtig hoe mensen zo vol overgave kunnen zingen.

We bless Your name
O mighty God
We bow before Your throne
We glorify Your holy name
We bow before Your throne
Amen
Hallelujah

Soms kan één lied net zoveel zeggen als een hele preek. Wat is het toch mooi om te leven tot Gods eer!

Een lieve groet vanuit Nkhoma