Saying goodbye...

“Good bye may seem forever. Farewell is like the end, but in my heart is the memory and there it will always be.”

Wat een raar idee. Het laatste reisverslag van onze Afrika reis. Met mijn gedachten zweef ik nog steeds ergens in Afrika maar inmiddels is mijn Nederlandse leventje alweer in volle gang.

De laatste paar dagen waren dagen van afscheid nemen. Op maandag hebben we afscheid genomen van de kinderen en het personeel van de school. Maandagavond hadden we nog een ‘feestje’ met onze Duitse vrienden.
Dinsdag morgen vertrekken we richting Lilongwe. Hier hopen we nog een dagje te blijven. Dit keer gaan we niet met de minibus. Dat durven we met al onze bagage toch niet aan. We worden om een Afrikaanse 9 uur (bijna 10 uur) opgehaald.

We gaan vandaag nog even naar de houtmarkt. De plek waar we in het begin helemaal gek werden maar ondertussen toch best wel wat vrienden hebben gemaakt. Onze verkopers vinden het jammer dat we gaan en willen graag ons email adres hebben. We kopen nog wat laatste spullen (en worden echt niet minder afgezet dan normaal). Op de houtmarkt zit een Amerikaanse man met zijn gitaar. Hij speelt gospel muziek en tussen de nummers door wordt er het een en ander uit de bijbel verteld. Dit is ook echt Afrika. In Nederland zou je dit nooit meemaken.

’S Middags heb ik afgesproken met Lyson, de manager van het project waar ik de vorige keer ben geweest. Wat is het geweldig om hem weer te ontmoeten. Dit was echt een van de beste Afrika-dagen ooit!

’s Avonds is het proppen om onze koffers dicht te krijgen. Maar het is gelukt. De volgende morgen vroeg vertrekken we richting het vliegveld. We kunnen gelijk onze koffers afleveren en dan is het wachten geblazen. Het begin van een lange reis. Ik moet heel eerlijk toegeven dat ik het toch best wel moeilijk vind om weer weg te gaan uit Afrika. Toen we weg gingen uit Nederland wisten we dat we iedereen na drie maanden weer zouden zien. Nu is het maar de vraag of we al onze Afrikaanse vrienden ooit weer zullen zien. Gelukkig om te weten dat God alles bestuurd.

De reis verloopt goed. Op Kenia moeten we behoorlijk lang wachten. Deze tijd benutten we door een filmpje in elkaar te zetten van de reis. Zodra onze gate open gaat lopen we naar de rij. Jammer genoeg zijn er meer mensen op dat idee gekomen. De rij is al mega lang. Gelukkig worden we gewenkt door de douanier en krijgen we een VIP behandeling. Haha nog even genieten van het feit dat we worden voorgetrokken omdat we blanken meiden zijn  We moeten trouwens echt uitkijken wat we tegen elkaar zeggen. We zijn gewend dat niemand ons verstaat maar dat is op weg naar Nederland natuurlijk niet meer het geval.

Als we eenmaal in het vliegtuig zitten is het nog maar de vraag of we kunnen vertrekken. Een van de deuren kan niet goed dicht. Maar gelukkig ons geduld wordt beloond. Met een korte vertraging vertrekken we toch eindelijk richting Holland.

Aangekomen in Nederland staan mijn vader, zus en zusje te wachten. Het is super leuk om iedereen weer te zien. Maar wel verschrikkelijk koud. De volgende dag vertrekken we weer richting school. Mijn Nederlandse stage staat voor de deur. Ik moet zeggen dat het soms toch best wel met gemengde gevoelens is. Ik mis de mensen en de Afrikaanse cultuur enorm.

Super bedankt voor jullie medeleven tijdens mijn reis.

To be continued…