We hebben vakantie!!!

Over het kerstfeest, de vakantie, een botsing en een massamoord…

Sorry, sorry, dat het zo lang duurde. Maar hier is dan toch eindelijk de volgende weblog. Het is raar maar waar, zelfs hier in Afrika hebben we het druk :)

Nou waar zullen we mee beginnen? Met de kerstfeest viering? Met alle huwelijks aanzoeken van half dronken gasten? Met de botsing die ik heb veroorzaakt? Met de massamoord die ik heb gepleegd? Met onze vakantie aan de Lake? Met de minibus die de weg kwijt raakte? Of maar gewoon bij het begin?

Ik ga mijn best doen om alles weer even op een rijtje te zetten.
Vorige week was de laatste week van school. Veel les werd er niet meer gegeven. Nee… we hadden alle tijd nodig om te oefenen. Te oefenen voor het kerstspel wat we donderdag in de kerk hebben opgevoerd. Ik kreeg de taak van DJ en mocht de muziek regelen. De kinderen hebben geweldig hun best gedaan. Het was prachtig om te zien die donkere kindertjes in witte jurkjes.

De eerste week van onze vakantie zijn we naar Lake Malawi geweest. We vormden een gezellige Multi culturele groep met Duitsers, Nederlanders, Malawianen en een Amerikaan. ’s Ochtends om 6 uur vertrokken we met de minibus richting ons vakantie adres. De planning was om rond een uur of 10 aan te komen. Nu is dit wel heel westers gepland. In Afrika werkt het allemaal ietsje anders. Rond een uur of 8 zijn we in de stad. Hier moeten we opzoek naar de volgende bus. We vinden een bus die a bijna vol is. Hier passen wij nog wel bij. Met onze tassen op schoot ploffen we tussen de zwetende afrikanen die al een poosje zitten te wachten. Na 5 minuten zweten wij even hard mee. Pff wat is het heet. Volgens Nederlandse maatstaven zit de bus vol maar hier in Afrika passen er nog best 4 mensen bij. Na een uur gewacht te hebben in de brandende zon zit de bus Afrikaans vol en kunnen we vertrekken. Het grotendeel van de weg gaan we bergafwaarts. Ik hou mijn hart vast. Zullen de remmen het wel goed doen? We moeten zo stijl naar beneden. Na de eerste paar bochten stinkt de hele auto naar een schroeilucht van de remmen. Het ruikt niet zo fris maar de remmen werken in ieder geval. Er zijn eigenlijk maar twee dingen die hier altijd werken in de bus. Het gaspedaal (werkt soms te goed) en de claxon. Je remt hier eigenlijk bijna nooit. Alleen als je bijna tegen een andere bus op knalt en het echt niet meer anders kan. Verder gebruik je gewoon je claxon. Als je er langs wilt toeter je gewoon een keer hard. Dan gaan mensen, koeien, geiten, ja, eigenlijk alles voor je aan de kant. Na drie uur rijden is het tijd voor de volgende overstap. Voordat ik het zelf in de gaten heb worden we op een grote pick-up geladen op weg naar de eindbestemming. Voor 800 kwacha (1 euro 60) mogen we mee. Haha mijn Chichewa is nog we net goed genoeg om te horen dat iedereen over ons praat. We zijn gigantisch afgezet en hebben wel 60 cent teveel betaald. Haha het onderwerp van gesprek. Maar vooruit we worden netjes voor de deur afgezet en onze vakantie kan beginnen.

We hebben echt een geweldige vakantie. Lake Malawi is en blijf prachtig. Blauw water, witte stranden en veel vis :). We hebben veel gezwommen, gesnorkeld, zeearenden gevoerd, gewinkeld en volop genoten.
Vrijdag morgen vertrekken we weer richting huis. De avond ervoor zijn we iemand tegen gekomen die ons naar huis zou brengen. En dus zitten we op vrijdag morgen bepakt en bezakt te wachten op onze taxi. Dit wachten kan lang duren want onze galante taxi chauffeur komt niet opdagen. Na een uur besluiten we om ander vervoer te zoeken. De kok steekt zijn hoofd buiten het hek, brult wat in het Chichewa en verzekert ons dat er over 20 minuten een pick-up komt om ons naar de bewoonde wereld te brengen. Deze brengt ons naar de splitsing waar we kunnen wachten op bus. Bij de splitsing staan al behoorlijk wat mensen te wachten. Geïnteresseerd informeren ze waar al die blanken toch heen moeten. Een van de mannen denkt dat hij wel een slaatje kan slaan uit de situatie en springt voor een rijdende auto. ‘Iwe, ndikopite ku?’(Jij daar, waar ga je heen?) Hij wenkt ons en verteld ons dat we met de man die hij net heeft aangehouden, mee kunnen rijden. De ervaring leert ons om niet in te stappen voordat je de prijs hebt afgesproken dus steek ik mijn rood, verhitte hoofd in de auto om te vragen wat we moeten betalen. ‘Ben je mal’, antwoord de joviale afrikaan achter het stuur, ‘ik moet toch sowieso die kant op.’ Nou daar zitten we dan. Bij een aardige Afrikaan in de auto. Op naar de stad. Daar kunnen we vast wel een busje vinden die ons naar Lilongwe kan brengen. Als we aankomen in de stad regent het pijpenstelen. We zijn nog niet eens goed en wel de auto uit of we worden omsingelt door een groep mannen die om het hardst schreeuwen dat ze ons wel willen helpen. Ik denk maar aan een ding. Zo snel mogelijk naar een droge plek. Zonder om te kijken steek ik de weg over. Met volle vaart klapt er een fiets tegen mij aan. Mijn zonnebril vliegt over de weg. Ik zelf sta gelukkig nog overeind. De bestuurder van de fiets probeert uit te wijken en raakt daarbij een andere fietstaxi. Die rolt met passagier en al omver. De mannen die er om heen staan slaan op hun knieën van het lachen. HaHa wat een domme blanke! Afgezien van een zere nek heb ik gelukkig niet veel klachten. Nou de aandacht hebben we in ieder geval en we zijn inmiddels een behoorlijk stuk van de route. Een van de mannen kan redelijk goed Engels en we vertellen hem dat de prijs die hij vraagt veel te hoog is. Als we dat moeten betalen komen we nooit thuis. Hij verzekert ons dat we voor 7 euro in Lilongwe komen. Ik heb er mijn vraagtekens bij maar we stappen in. Veel keus hebben we niet. Met een streng gezicht vertel ik de man wel 3 keer dat we niet betalen voordat we zeker weten dat we voor die prijs in Lilongwe komen. Haha ik ben hier echt een bitch soms. De bus gaat de totaal verkeerde kant op maar na anderhalf uur moeten we overstappen. Onze die ons zou helpen roept dat we moeten wachten. Hij brengt ons naar de goede bus. En na een hevige discussie mogen we voor een prikkie mee. Toch wel schattig dat hij ons zo helpt! HaHa hij heeft mijn boodschap goed overgebracht want iedereen in de bus moet betalen maar wij hoeven pas te betalen als we op de weg zitten naar Lilongwe. Hihi… mijn strenge woorden hebben wel indruk gemaakt.

Het is een onwijs eind rijden maar we zien wel veel onderweg. Bij ieder busstation waar we stoppen komen er mensen aan het raam om van alles te verkopen of om je te vertellen hoeveel ze wel niet van jou houden. Ik zet mijn zonnebril op en iedereen die een beetje te opdringerig wordt of denkt aan me te moeten komen krijgt een uitbrander. Halverwege denkt de buschauffeur dat het wel leuk is om binnen door te rijden over de onverharde wegen. Achter elkaar knal ik met mijn hoofd tegen het dak. Aw… dat doet goed zeer. Die botsing met de fiets is toch iets harder aangekomen dan dat ik in eerste instantie dacht. De bestuurder weet niet half de weg en zo nu en dan stopt hij even om te vragen waar hij heen moet. Alle mannen in de bus bemoeien zich er mee en schreeuwen door elkaar heen.

Maar okey, om een lang verhaal kort te maken… We komen veilig, en nog wel voor het donker thuis aan. Ik ben duizelig van de hoofdpijn en duik gelijk mijn bed is.

De volgende morgen wacht me een leuke verassing. Iedere avond leg ik een doek voor de deur om te voorkomen dat ik wat ongewenst bezoekers krijg. Als ik de deur open doe om naar de keuken te gaan liggen er zeker 100 eitjes en 200 mieren voor mijn deur. Bah… Zo snel als ik kan ren ik weg om de bezem te halen. Maar hier valt niet tegen op de vegen. ‘Gerdien’, schreeuw ik, ‘kom alsjeblieft helpen’. Gerdien spurt naar Willeke om een bus met gif te halen. Dit helpt. Na enige tijd is de complete familie mier uitgemoord. Ik voel me toch best wel een beetje wreed….

Wist je trouwens:

• Dat Gerdien zich omdraait en haar zaklamp uitdoet als ze een slang op de weg ziet. Zoiets van, ik zie de slang niet dus de slang ziet mij niet :)
• Dat alles in een minibus past? En zo niet dan toch. Dat gaat ongeveer zo: 3 fietsen in de achterklep, trap tegen de klep aan (oepsie beetje te hard, alle fietsen hebben een slag in het wiel) touw er om heen en rijden.
• Dat je geen breekbare spullen in je tas moet doen als je gaat reizen? Het kan maar zo gebeuren dat je tas uit de bus rolt de berm in. Gelukkig wordt deze dan wel weer opgehaald.
• Dat als je niet meer in de bus past je altijd aan de buitenkant op een randje kan gaan staan en je vast houden aan het dak?
• Dat je als het regent niet veilig in de bus zit omdat je het risico loopt dat je bus een lek dak heeft.
• Dat als je iets koopt vanuit de bus, en de bus al wegrijdt dat je het geld gewoon uit het raampje gooit?
• Dat als je geluk hebt de verkoper mee rent om je wisselgeld te geven.
• Dat tijdens iedere minibusrit wel een paar half dronken mannen je proberen te vertellen hoeveel ze van je houden.
• Dat er altijd wel hele lieve afrikanen zijn die je willen helpen?
• Dat alle bussen voorzien zijn met religieuze teksten zoals ‘Jesus is my headdriver.’
• Dat ze in moslimgebieden dezelfde sticker alleen dan met Allah ernaast plakken. Zo hou je iedereen te vriend.
• Dat er echt veel meer mensen in een auto passen dan dat wij in Nederland denken?
• Dat Lake Malawi een geweldige vakantie bestemming is?
• Dat er daar om het uur iemand naar je toekomt om spullen te verkopen?
• Dat hier in de winkel geen rijen zijn en dat iedereen voor dringt?
• Dat winkeliers hier ook rustig een paar andere mensen tussendoor helpen als ze met jouw bestelling bezig zijn?

Verderis wil ik jullie allemaal gezegende kerstdagen wensen. We hebben hier nog niet echt een heel kerst gevoel. Vanmorgen liepen we over de markt. De kerstmuziek denderde over de straten en alle mensen deden kerst inkopen. Het is wel even wat anders hoor, kerst vieren in je hempje. Maar dat is natuurlijk allemaal niet het belangrijkste! Het belangrijkste is dat het kerst mag zijn in je hart!

Lieve groet uit Nkhoma.